Historia miejscowości - Najstarsza wzmianka o miejscowości Dygowo pochodzi z dokumentu wystawionego w 1276 r. informującego o nadaniu kapitule kolegiackiej w Kołobrzegu przez biskupa kamieńskiego Hermanna von Gleichena jako uposażenia m. in. dochodów ze wsi Dygowo.
Pierwsza świątynia została wzniesiona w Dygowie przed 1276 rokiem, a patronat nad nią sprawowała kapituła kołobrzeska.
Od 1276 r. klasztor cysterek w Koszalinie sprawował patronat nad świątynią; został on potwierdzony przez biskupa kamieńskiego Wiesława (1294 - 1296) dyplomem, wystawionym w 1295 r. Podarowali go klasztorowi Jakub i Mikołaj z rodu Borków.
W 1334 r. Dygowo przynależało do biskupa kamieńskiego Fryderyka von Eickstedt (1330 - 1343), który w 1336 r. sprzedał je Friedrichowi von Stegelitz, oraz Konradowi, scholastykowi kapituły kolegiackiej w Kołobrzegu, wykonawcom testamentu prepozyta kapituły, Konrada. Zachowały się imiona proboszczów kościoła parafialnego w Dygowie: w 1289 r. proboszcza Mikołaja, w 1356 r. proboszcza Hartmuda oraz zmarłego w 1492 r. proboszcza Hermanna Saczebena Erasmusa. Po tym roku Dygowo należało (w połowie) do dekanatu i do chóru kapituły kołobrzeskiej. Patronat nad świątynią sprawował każdorazowo (w połowie) dziekan i kantor kapituły kolegiackiej, co nie uległo zmianie, kiedy reformacja luterańska stopniowo przeobraziła życie religijne Pomorza Zachodniego oraz stosunki własności dotychczasowych dóbr kościelnych, zakonnych i kapitulnych.
Już w XIII w. Dygowo było zamieszkiwane przez niemieckich osadników. Początkowo wieś była w kształcie podkowy, tworzyło ją 16 gospodarstw. Zmiana struktury gospodarczej z miejscowości rolniczej na rzemieślniczą, prowadziła do uszczelnienia centrum wioski i do wypierania rolników. XIX w. to okres wielkich zmian dla Dygowa. Z uwłaszczeniem chłopów przyszedł czas na nowe poczynania. Miejscowość nabrała charakteru przemysłowo-rzemieślniczego i do II wojny światowej nabierała cech małego miasteczka. Rozwój rzemiosła i handlu możliwy był dzięki wybudowaniu w 1 poł. XIX w. drogi łączącej Białogard z Kołobrzegiem oraz w 1858 r. normalnotorowej linii kolejowej, łączącej te dwa miasta. W 1939 roku w Dygowie było już 332 domostw, mieszkało tu wówczas 1167 osób, w tym 558 mężczyzn. W rolnictwie zatrudnione były 334 osoby w 84 gospodarstwach. Przemysł i rzemiosło zatrudniało 501 osób, natomiast handel i komunikacja 65. Od 1907 r. istniała spółdzielnia rolniczo - handlowa Kolberg - Kórliner Sim - und - Verkauf, której filia funkcjonowała w Dygowie (z siedzibą niedaleko stacji kolejowej).
Blisko stacji, siedzibę miał również tartak i mleczarnia. Ponadto w Dygowie pracowały dwa młyny (jeden wiatrak, drugi elektryczny), trzy warsztaty ślusarsko -mechaniczne, dwie kuźnie, cztery warsztaty stolarskie, dwa kołodziejskie i dwa siodlarskie. Usługi socjalno - bytowe zapewniało pięciu krawców, dwóch fryzjerów i szewców, dwie restauracje, kilka sklepów, w tym jeden rybny, rzeźnia, dwie piekarnie i apteka. Zdrowia ludzi strzegł mieszkający na miejscu lekarz, a inwentarza weterynarz. Długoletnim wójtem był Erich Finger. W Dygowie istniały dwa urzędy żandarmerii: Dygowo I (podlegały mu miejscowości: Dygowo, Bardy, Dębogard, Piotrowice, Włościbórz, Czernin, Świelubie), Dygowo II (podlegały mu miejscowości: Pyszka, Miechęcino, Połomino, Rusowo, Stojkowo).
Ostatnia wojna przyczyniła się do poważnych zniszczeń pomorskiej ziemi, zniszczony dorobek kulturalny, zdewastowane zabytkowe budowle, zniszczone księgozbiory i dokumentacje. Do Dygowa przybywali pierwsi osadnicy. Pod koniec 1945 roku Dygowo zamieszkiwało 141 osób. W kolejnych latach przybywało coraz więcej mieszkańców.
- Położenie - miejscowość Dygowo położona jest centralnie względem obszaru gminy. Jest to siedziba władz gminy
- Liczba mieszkańców - miejscowość Dygowo jest zamieszkiwana przez 1525 osób
- Infrastruktura techniczna - wodociąg, kanalizacja, gaz, linia telefoniczna i elektryczna , przez miejscowość przebiega główny ciąg komunikacyjny - droga wojewódzka nr 163 relacji Kołobrzeg - Wałcz, przystanek kolejowy
- Wartości kulturowe - na terenie miejscowości znajdują się budowle wpisane do rejestru zabytków
- Wartości przyrodnicze - na terenie miejscowości znajdują się drzewa objęte ochroną prawną uznane za pomniki przyrody, są to:
- buk pospolity o obwodzie 425 cm
- lipa drobnolistna o obwodzie 416 cm
- topola biała o obwodzie 614 cm
Stan ludności gminy 3 października 1947 roku przedstawiał się następująco:
- Polacy stali mieszkańcy - 3 172 osoby
- czasowo zamieszkali - 95 osób
- Niemcy - 201 osób
- Francuzi - 1 osoba
- Amerykanie - 2 osoby
