Historia miejscowości - pierwsza wzmianka o Dębogardzie pochodzi z 1281 r. i jest związana z utworzeniem nowej parafii oraz poświęceniem kościoła w Czerninie przez biskupa kamieńskiego Hermanna.
Wśród dóbr nadanych nowoutworzonej parafii znalazły się wówczas miejscowości Dębogard, Pustary, Trzynik i zaginione Kojkowo. (PU III, nr 1475, 1288 r.).
Oznacza to że wieś istniała już przed rokiem 1281, choć data jej założenia nie jest znana. Wiadomo jednak, że znajdowała się w posiadaniu kaplicy św. Piotra w Starym Kołobrzegu, a następnie, za sprawą biskupa Jaromara, została „odjęta leżącej w ruinie kaplicy" i przeszła wraz z wsią Bardy na własność Kapituły Kanonickiej przy katedrze kamieńskiej. Gdy w roku 1303 biskup Henryk Wacholt przeprowadzał reorganizację administracji kościelnej, podarował dziekanatowi kamieńskiemu wieś Dębogard (Damgore), co zostało potwierdzone dokumentem: "Villam Damgore in terra Colbergensi constituam olim ad capellam castri Colbergh nunc dirutam pertinentem addicimus decanatui Caminensi ac donacionem ąuondam a venerabili domino Jaromaro Caminensis ecclesie electo confirmato de eadem villa factam eidem decanatui confirmamus" (PUB IV, nr 2089). Sześć lat później, w roku 1309, ten sam biskup Henryk Wacholt wystawił ponownie dokument potwierdzająca tę darowiznę, z zastrzeżeniem jednak, że nabierze ona mocy prawnej dopiero po śmierci ówczesnego użytkownika Reymara Wacholta (PUB IV, nr 1566). Być może chodziło tu jedynie o część wsi, gdyż równolegle mowa jest o tym, że Dębogard znajdował się w posiadaniu Gottfrieda de Wida (Wiede), kanonika (mianowanego w 1302 r) i dziekana (od 1306 r.) kapituły kamieńskiej, , zmarłego w lutym lub marcu 1324 r.
Zarówno on, jak i jego bracia oraz inni przedstawiciele rodu de Wida wielce przyczynili się do uposażenia i powiększenia dóbr Kapituły Kamieńskiej oraz budowy kościoła na Ziemi Kołobrzeskiej, przekazując na ich rzecz prawie cały swój ogromny majątek. Między innymi w 1309 r. Gottfried de Wida podarował kapitule wsie Dębogard i Bardy, przy czym do swojej śmierci zachował on prawo lenne do obu wsi. Bracia Gottfried i Ludwig de Wida pozostawili testament, w którym swoje ogromne posiadłości zapisali krewnym. Kapitule Kołobrzeskiej, miastu Kołobrzeg oraz Kościołowi. Ponieważ zapisana w testamencie na budowę prezbiterium suma 700 talarów okazała się za duża, wykonawca testamentu zdecydował za zgodą biskupa kamieńskiego o rozdzieleniu „nadwyżki" pomiędzy krewnych, przyjaciół oraz kościół. Wówczas kapituła kamieńska otrzymała wsie Dębogard, Bardy oraz Czernin, a wszystkie trzy miejscowości nazywano odtąd „wsiami testamentowymi". Z powodu jakichś kłopotów finansowych biskup Friedrich za zgodą kapituły kamieńskiej przejął wsie Bardy i Dębogard, wynagradzając kapitule tę stratę darowizną 14 korców ziarna ze wsi Radacz, po czym w roku 1332 sprzedał obie wsie za 1600 marek Kapitule Kołobrzeskiej. Zgodnie z testamentem braci de Wida zastrzegł jednak, że pewna część wpływów z obu wsi będzie przeznaczana dla duchownych (prawdopodobnie chodziło tu o zastrzeżony wolą testamentariuszy obowiązek odprawiania Mszy św. w intencji obu braci, ich rodzin, krewnych oraz przyjaciół).
Tym sposobem trzy wsie testamentowe: Dębogard, Bardy i Czernin, w 1332 roku weszły w posiadanie Kapituły Kołobrzeskiej, pozostając jej własnością przez niespełna 500 lat - aż do czasu rozwiązania kapituły w roku 1811. Kolejni wykonawcy testamentu braci von Wida dokupili w 1427 roku za 50 marek jeszcze jedno gospodarstwo z trzema włókami ziemi w Dębogardzie, od niejakiego Klausa Braesgena. Dębogard znalazł się także wśród miejscowości wymienionych w dokumencie z 1486 r.. w którym biskup kamieński Benedykt potwierdził Kapitule jeszcze raz jej własności. Na początku XVI wieku pomiędzy Bardami, Dębogardem i Czerninem powstał spór o tereny graniczne, zażegnany dopiero przez biskupa Martina Carith w roku 1520. Do naszych czasów przetrwała treść spisanej wówczas ugody (recesu), określającej przebieg granic pomiędzy miejscowościami. Pomimo niezrozumiałego dziś języka, dokument dostarcza wielu ciekawych informacji, m. in. dotyczących dawnych nazw lokalnych, które później zanikły. Pełny tekst dokumentu spisanego w średniowiecznym języku dolnoniemieckim (Plattdeutsch), zamieszcza M. Vollack w wydanej niedawno książce (Das Kolberger Land, Seine Stadte und Dórfer, Husum 1999, s 136-137).
Z wieków XVI i XVII na temat historii Dębogardu nie zachowało się wiele informacji. W okresie wojny 30-letniej, w roku 1630 w Dębogardzie było 5 włók ziemi do opodatkowania. Później wieś z pewnością została poszkodowana przez wojnę, ale szczegóły na ten temat nie są znane. Z XVIII wieku L. W. Bruggemann donosi w wydanym w 1784 r. „Opisywaniu Pomorza", że podczas wojny 7-letniej , konkretnie w roku 1761, Dębogard „został zrównany z ziemią przez wojska rosyjskie", ale wkrótce dość szybko został odbudowany. Około roku 1780 było tu bowiem 9 istniejących od wojny siedmioletniej gospodarstw chłopskich z żyznymi polami uprawnymi oraz dziewięcioma „dymami" (domami mieszkalnymi), usytuowanymi wokół placu wiejskiego ze stawem. Podobnie jak inne wsie położone w sąsiedztwie Kołobrzegu, także i Dębogard był pustoszony i niszczony przy okazji przemarszu wojsk napoleońskich i oblężeniach miasta. W roku 1811 kończy się trwająca przez stulecia własność kapituły. Państwo Pruskie dokonało sekularyzacji wielu dóbr kościelnych w związku z ciężarami spowodowanymi przez wojny napoleońskie. Z wsi stanowiącej własność kapituły utworzono wieś należącą do tzw. Domeny - Państwowej Posiadłości Ziemskiej. Po uwłaszczenie chłopów i dokonaniu podziału wspólnej własności na polach powstało 8 nowych wybudowań (łącznie 17 gospodarstw), przy zachowaniu jednak dawnego, promienistego układu pól. W 1864 r. Dębogard liczył 41 domów mieszkalnych i 52 rodziny. W 1871 roku znajdowało się tu 35 domów mieszkalnych i 59 gospodarczych, (6,1 osoby na gospodarstwo); w 1905 roku - 47 domów mieszkalnych i 63 gospodarcze (5,6 osób/gospodarstwo). W 1925 r. Dębogard miał 47 budynków mieszkalnych i 60 gospodarczych, przeciętnie 5,3 osoby w gospodarstwie domowym; natomiast w 1939 r. liczył 4,1 osoby na każdy z 63 domów mieszkalnych. W 1945 r. we wsi było 17 gospodarstw o wielkości od 50 do 5 ha.
Według starych przekazów, na terenie należącym przed 1945 r. do gospodarza Wilhema Jachów, na tzw. Kapellberg (Górce kaplicznej), stała niegdyś kaplica. Resztki murów kaplicy odkryto w bliżej niewiadomym czasie podczas orania ziemi. Zdaniem M. Vollack,a, „Jeśli w ogóle coś takiego było, musiało chodzić o malutką kapliczkę z czasów katolickich, która podupadła po reformacji, i na koniec została rozebrana".
- Położenie: zachodnia część gminy Dygowo
- Liczba mieszkańców: miejscowość zamieszkiwana jest przez 124 osoby
- Infrastruktura techniczna: wodociąg, kanalizacja, gaz, telekomunikacja, linia energetyczna, droga powiatowa
- Wartości kulturowe: na terenie miejscowości znajduje się kilka obiektów , co prawda nie wpisanych do rejestru zabytków, ale objętych ewidencją konserwatorską, są to m.in. cmentarz ewangelicki, dawna szkoła murowana
