W starych zapiskach średniowiecznych często są wzmianki o miejscowościach gminy Dygowo, leżących wzdłuż rzeki Parsęty.
Tereny w dorzeczu Parsęty od dawna były nawiedzane i zasiedlane przez człowieka. Już w III tysiącleciu p.n.e. pojawili się tam neolityczni rolnicy i hodowcy. Świadczą o tym liczne ślady osad i cmentarzysk prasłowiańskich plemion kultury łużyckiej epoki brązu. Widać tu również grody kultury pomorskiej z początków epoki żelaza.
Pierwsza wzmianka o Dygowie (pod nazwą Daygowe) pochodzi z 1276 r., z dokumentu, w którym biskup kamieński Hermann von Gleichen potwierdza nadania ze swojej diecezji. W 1281 r. Dygowo występuje pod nazwą Degow. Wtedy ten sam biskup podczas poświęcenia kościoła w Czerninie utworzył parafię w Dygowie. W 1334 r. w wyniku zamiany Dygowo staje się własnością biskupa kamieńskiego Fryderyka, który w dwa lata później sprzedał wieś kapitule kolegiackiej w Kołobrzegu. Od tego czasu połowa wsi należała do dziekana kapituły, połowa zaś do kantora kolegiaty.
Już w XIII w. Dygowo było zamieszkiwane przez niemieckich osadników. Początkowo wieś była w kształcie podkowy, tworzyło ją 16 gospodarstw. Zmiana struktury gospodarczej z miejscowości rolniczej na rzemieślniczą, prowadziła do uszczelnienia centrum wioski i do wypierania rolników. XIX w. to okres wielkich zmian dla Dygowa. Z uwłaszczeniem chłopów przyszedł czas na nowe poczynania. Miejscowość nabrała charakteru przemysłowo-rzemieślniczego i do II wojny światowej nabierała cech małego miasteczka. Rozwój rzemiosła i handlu możliwy był dzięki wybudowaniu w I poł. XIX w. drogi łączącej Białogard z Kołobrzegiem oraz w 1858 r. normalnotorowej linii kolejowej, łączącej te dwa miasta. W 1939 roku w Dygowie było już 332 domostw, mieszkało tu wówczas 1167 osób, w tym 558 mężczyzn. W rolnictwie zatrudnione były 334 osoby w 84 gospodarstwach. Przemysł i rzemiosło zatrudniało 501 osób, natomiast handel i komunikacja 65. Od 1907 r. istniała spółdzielnia rolniczo - handlowa Kolberg - Körliner Sim - und - Verkauf, której filia funkcjonowała w Dygowie (z siedzibą niedaleko stacji kolejowej). Blisko stacji, siedzibę miał również tartak i mleczarnia. Ponadto w Dygowie pracowały dwa młyny (jeden wiatrak, drugi elektryczny), trzy warsztaty ślusarsko - mechaniczne, dwie kuźnie, cztery warsztaty stolarskie, dwa kołodziejskie i dwa siodlarskie. Usługi socjalno - bytowe zapewniało pięciu krawców, dwóch fryzjerów i szewców, dwie restauracje, kilka sklepów, w tym jeden rybny, rzeźnia, dwie piekarnie i apteka. Zdrowia ludzi strzegł mieszkający na miejscu lekarz, a inwentarza weterynarz. Długoletnim wójtem był Erich Finger. W Dygowie istniały dwa urzędy żandarmerii: Dygowo I (podlegały mu miejscowości: Dygowo, Bardy, Dębogard, Piotrowice, Włościbórz, Czernin, Świelubie), Dygowo II (podlegały mu miejscowości: Pyszka, Miechęcino, Połomino, Rusowo, Stojkowo).
Robotnik przymusowy z Kołobrzegu, który w czasie walk II wojny światowej opuszczał Kołobrzeg w kierunku Karlina, tak opisuje jeden z dni 1945 r.: "Po zdobyciu kilku wałęsających się koni dojeżdżamy do miejscowości Degow. Zatrzymaliśmy się w okolicy szkoły. Na placu przyszkolnym samolot dwupłatowiec oznaczony szachownicami, uszkodzony. Domy puste bez żadnej istoty żyjącej z pełnym wyposażeniem mieszkalnym. Natomiast brak jakiejkolwiek żywności, co można było spotkać, to jedynie słoiki z zaprawami. W jednym z większych zabudowań spotkaliśmy kilku naszych żołnierzy, sprawujących nadzór w hodowli trzody. Przedstawiliśmy naszą sytuację po wyjściu z oblężonego miasta. Miłosierni żołnierze użyczyli nam jednego warchlaka. Był to piątek, 15 marca 1945 roku."
Ostatnia wojna przyczyniła się do poważnych zniszczeń pomorskiej ziemi, zniszczony dorobek kulturalny, zdewastowane zabytkowe budowle, zniszczone księgozbiory i dokumentacje. Do Dygowa przybywali pierwsi osadnicy. Pod koniec 1945 roku Dygowo zamieszkiwało 141 osób. W kolejnych latach przybywało coraz więcej mieszkańców. Stan ludności gminy 3 października 1947 roku przedstawiał się następująco:
- Polacy stali mieszkańcy - 3 172 osoby
- czasowo zamieszkali - 95 osób
- Niemcy - 201 osób
- Francuzi - 1 osoba
- Amerykanie - 2 osoby.
21.III.1946 roku po raz pierwszy pojawiła się nazwa Dygowo.
